روح جوان ،از نظر عاطفی  به ویژه در آغاز دوره جوانی ،حساس وشکننده است ،به گونه ای که تحمل کم ترین مخالفت ،عتاب وسرزنشی را ندارد ،از این روی باید بسیار مواظب بود که در گفتار ورفتار با اوجانب احتیاط را بیشتر رعایت  کرد وکم تر با درشتی با او سخن گفت. حساسیت وزودرنجی جوان ،به ویژه در سال های آغازین جوانی بیشتر خود را نشان  می دهد وبه تدریج  وبا کسب استقلال وفروهشتن غرایز وکسب تعادل روانی که گاه از آن به پختگی تعبیر می شود ،کاهش می یابد ،آشفتگی های عاطفی وروحی انسان در این مرحله که البته برای همه جوانان در یک سطح واندازه نیست ، رانباید یک ویژگی محتوم شمرد،به بیان دیگر ،زود رنجی نوجوان وجوان امری عارضی است نه ذاتی ،در حدیثی از امام علی علیه السلم آمده است :

“هرگاه نوجوانی را توبیخ کردی راهی برای او در توجیه گناهش باز گذار تا موجب لجاجت ودشمنی او نشود “