اصلاح براساس معیارها

دروصیت نامه ی ابا عبدالله علیه السلام ،حرکت بر مبنای سنت وسیره رسول خدا صلی  الله علیه وآله وحضرت علی علیه السلام،همچون هدفی اساسی مطرح شده است.

شهید آوینی دروصف شهیدان،یه این ویژگی اشاره دارد و می گوید:

کربلا تماشاگه عشق است نه سراب عقل؛ کربلا تماشاگه راز است؛ازخون،راز« إِنّی أَعلَمُ ما لا تَعلَمُون » آن  جا سفّاکان خون دربرابر «با ذلان خون»صف کشیده اند؛«اَلَّذینَ بَذَلوا مُِهجَهُم دُونَ الحُسَین علیه السلام».

آنان چه بسیارند واینان چه قلیل .آنان به قصد«فساد در ارض»آمدند واینان «قیام به اصلاح»کرده اندکه فرمود:إِنّی لَم أَخرُج أَشِراً ولا بَطَراً ولا ظالماً؛اِنَّما خَرَََََجتُ لِطَلَبِ الاِ صلاحِ فی اُمَّهِ جَدِّی صلی الله وآله أُریدُ أَن آمُرَ بالمَعرُوفِ وَأَنهی عَنِ المُنکَرِ وأَسیرَ بِسیرَةِ جدِّی وَأَبی علِیِّ بن أَبِی طالِب

ایستادن در مقابل تباهیها، زدودن زنگارهای گناه وفساد،گسترش نیکی وپاکی  ودرستی واصلاح وسازندگی،مسئولیت همگانی است .مگرمی توان باورمند حق بود ودر مقابل کج روی ها وانحرافات ساکت وخاموش نشست؟