چشم داشت

یکی از عوامل مخل آرامش ،چشم داشت به دارایی های مردم است.

اینگونه افراد گرفتار نوعی بیماری روحی اند.

“حسرت آنچه در اختیار مردم است “حسرتی جانکاه وخانمان سوز است.اینگونه افراد هرگز دارایی های خود را نمی بینند وتنها چیزی که می بینند دا شته های دیگران است.

منزل ،ثروت ،شهرت ،فرزندان تحصیل کرده ،شغل مناسب ،ماشین ،جواهرات خانم و…….همه وهمه داشته های مردم ،چیزهایی است که قلب وفکر آن ها را پر کرده است.

بدیهی است چنین حسرتی تمام قوای انسان را معطوف به خود ساخته وآرامش انسان را سلب می کند.

نبی اکرم صلی الله علیه وآله می فرماید :

من مدّ عینیه الی ما فی ایدی الناس من دنیاهم طال حزنه

“کسی که چشمانش را به آنچه در اختیار مردم است بدوزد ،حزن واندوهش طولانی می شود.”

ودر سخن دیگری امام صادق علیه السلام می فرماید :

من مد عینیه الی ما فی ید غیره مات فقیرا

“کسی که به آن چه در دست دیگری است چشم بدوزد ،فقیر از دنیا می رود."بحارالانوار /ج75/ص201″

در واقع این افراد به خاطر وجود چنین صفت مهلکی همیشه احساس فقر ونیاز می کنند گرچه خود واقعا ثروتمند باشند !

وهمین احساس ،آنها را نابود کرده وذره ذره ذوب می کند .

اینان همیشه دل تنگ وآزرده خاطراند ورنگ آرامش را نمی بینند.

تنها راه چاره این افراد ،راضی بودن به قسمت الهی است وبس

امام سجاد علیه السلام می فرماید :

“من قنع بما قسم الله له فهو من اغنی الناس

“کسی که به آنچه خداوند متعال روزیش فرموده ،قانع باشد در زمره ی بی نیاز ترین مردم است “(بستدرک الوسایل /ج15/ص223)

برگرفته از کتاب آرامش