١- همیشه با وضو بود و به این کار توصیه می کرد .

2- به طبیعت علاقه وافر داشت و گاه ساعتها در نقاط با صفا می نشست و تفکر می کرد.

3- نماز شب را همیشه بپا می داشت .

4- در حین بیان مطالب علمی ، آنچنان بود که از اطراف غافل می شد .

5- شبها قبل از خواب ، حدود بیست دقیقه قرآن می خواند.

6- نسبت به انجام فرائض فرزندان ، نظارت دقیق داشت .

7- به فقرا و مستمندان کمک می کرد به طوری که برخی موارد آن ،بعد از شهادتش آشکار شد.

8- مطالب قابل توجه را در هر فرصت مناسب و به طور منظم یادداشت می کرد .

9- در حاشیه کتابهایی که مطالعه می کرد ، عنوان یا خلاصه مطالب و یا اشکالات وارده را می نوشت .

10- در برخورد با انحرافات فکری ، از جوّ حاکم بر اجتماع واهمه ای نداشت ، جو ناسالم را می شکست و گاه با دوستان نزدیک خود نیز در بیان حق در می آمیخت .

11- از جوانی علاقه وافری به شهید شدن داشت و به افراد می سپرد تا در این مورد برایش دعا کنند .

12- برای پدر و مادر و اساتید خود احترام وصف ناپذیری قائل بود .

13- صدای گریه بلند او هنگام خواندن روضه سیدالشهدا “ع” ، مناجات شبانه و فوت پدر و مادر مشاهده می شد .

14- بعد از نماز مغرب و عشا ، سجده های طولانی داشت .

15- از شهرت و مرید پروری گریزان بود .

16- محاسن خود را خضاب می کرد .

17- از تظاهر - چه در امور عبادی و چه در امور اجتماعی و سیاسی - بشدت پرهیز داشت .

18- بسیار متین و پر هیبت بود و در عین حال ، در موارد لزوم مَزّاح و نکته پرداز بود.

19- عبارت ِ ” اُفَوِضُ اَمری اِلی الله ، اِنَّ الله َ بَصیرٌ بالعِباد” را در قنوت و هنگام ذکر گفتن ، زیاد قرائت می کرد.

20- به دستگیریهای خداوند ایمان داشت و در شرایطی که دشمنانش کار را بر او سخت می کردند صبور و امیدوار به امدادهای الهی بود .

از کتاب : شیخ شهید ، انتشارات صدرا ، صفحه 56.(سیده معصومه تقوی)