همیشه وقتی کلمه مظلومیت را میشنویم ،خود به خود در ذهن تداعی میشود که در یک طرف ظالمی قرار گرفته ودر طرف دیگر مظلوم ودر این میان نیز حقوقی که از مظلوم پایمال گشته است. ناخود آگاه یک حالت انزجار از ظالم وحمایت از مظلوم به انسان شنونده دست می دهد ،وچه بد است که انسان آن قدر سرگرم خود باشد که ندای مظلومیت دیگری را نشنود واگر هم به گوشش برسد بی تفاوت از کنار آن بگذرد.اما بدتر ونایشایسته تر آن است که انسان ،صدای مظلومیت امام زمانش را بشنود ونه تنها پاسخ ندهد،بلکه خود نیز بر این مظلومیت دامن بزند. بی تفاوتی ما نسبت به مولایمان واقعا آن پدر مهربان را در بین ما غریب ومظلوم کرده است.اگر لا اقل بالفرض روزی یک ساعت پای تلویزیون و…..می نشینید یا روزنامه مجله وکتابهای غیر مفید می خوانید مجمعا هفته ای 7ساعت می شود.

آیا هفته ای فقط 7دقیقه برای شناخت امام زمانتان وقت گذاشتید؟

یا اصلا به فکر ایشان بوده اید؟؟