آیت الله حاج شیخ مرتضی حائری(ره) در طول عمر مبارکشان بارها به حرم امام رضاعلیه السلام مشرف شدند، بعد از فوت ایشان آیت الله مرعشی از زبانشان می‌شنود که گفتند: بعد از اینکه مرا در قبر گذاشتند امام رضاعلیه السلام به دیدنم آمده و فرمودند: شیخ مرتضی 69 بار به زیارت ما آمده ای 69 بازدید طلب داری، این اولی آن است باز خواهم آمد.

وجود بارگاه ملکوتی امام رضاعلیه السلام در ایران نعمتی است که خداوند بر ما ارزانی داشته، حرمی که سراسر نور و فیض و رحمت است، و قایی که دست نوازش بر سر زوارش می‌کشد. مکانی که به فرمایش امام باقرعلیه السلام محل غفران و گشایش است.

امام باقرعلیه السلام ، ضمن روایتی در عیون اخبار الرضا(ع) از جدّش، امیرالمۆمنین علیه السلام نقل کرده است که پیامبرصلی الله علیه و آله فرمود: پاره‌اى از پیکر من در خراسان دفن خواهد شد، هر گرفتارى که او را زیارت کند، خدا ناراحتى او را برطرف سازد و هر گنهکارى که به زیارت او رود، خداوند گناه او را ببخشد.

بدون شک عنایات امام رضاعلیه السلام شامل همه زوارشان می‌شود اما در این بین هستند بزرگانی که به خاطر صفای باطن به شکلی ملموس‌تر این عنایات را در مورد خویش می‌یابند، همانطور که علامه طباطبایی(ره) می‎فرمودند:

«همه امامان علیهم السلام لطف دارند، اما لطف حضرت رضا علیه‎السلام محسوس است.» یا در بیان دیگری می‌فرمودند:

« همه امامان معصوم علیهم السلام رئوف هستند، اما رأفت حضرت امام رضا علیه السلام ظاهر است»

مرحوم یت الله بهاء الدینی(ره) اولین باری که مکاشفه برایشان حاصل می‌شود در حرم امام رضاعلیه السلام است، و علامه طباطبایی(ره) به عنایتی از امام رضاعلیه السلام تسبیح موجودات را شنوا شدند.

تعطیلات نوروز فرصتی بسیار مناسب برای حضور و تجدید بیعت با امام علیه السلام است، فرصتی برای قرار دادن خویش در برابر تابش آفتاب طوس، تا غبار نشسته بر دل زدوده شود، علامه طباطبایی(ره) می‎فرمودند: «انسان هنگامی كه وارد حرم رضوی علیه السلام می‎شود، مشاهده می‎كند كه از در و دیوار حرم امام رأفت می‎بارد.

ایشان هر ساله به مشهد مشرف می‎شد حتی در پنج شش ماه آخر عمر با همه كسالتی كه داشت به مشهد مشرف شد.

فرزند ایشان نقل می‎كردند: در سال آخر حیاتشان به دلیل كسالتی كه داشتند و بنا به تأكید و توصیه پزشكِ مخصوص نمی‎خواستیم كه ایشان به مشهد مقدس بروند. ولی ایشان اصرار داشتند و رفتند؛ یكی از بستگان نزدیك ایشان می‎گفت: با آغوش باز با آن كهولت سن و كسالت، جمعیت را می‎شكافت و با علاقه ضریح را می‎بوسید و توسل می‎جست كه گاهی به زحمت او را از ضریح جدا می‎كردیم».

یك بار علامه می‎خواستند به روضه رضوی علیه السلام مشرف شوند. به ایشان عرض شد: « آقا! حرم شلوغ است؛ وقت دیگری بروید! » فرمودند: «خوب، من هم یكی از شلوغ‎ها! » و رفتند.

مردم هم كه ایشان را نمی‎شناختند تا راهی برایشان بگشایند و در نتیجه، هر چه سعی كردند دستشان را به ضریح مبارك برسانند، نشد و مردم ایشان را به عقب هل دادند. وقتی بازگشتند، اطرافیان پرسیدند: «چطور بود؟» فرمودند: «خیلی خوب بود! خیلی لذت بردم.»