بهار روزها وماه ها به پایان می رسند ،حتی شعرها وشکوفه ها در گذر روزگار پژمرده می شوند ،اما آن بهاری که هرگز به پایان نمی رسد ، تویی.

تکرار نام تو هر جا وهر زمانی که باشد به قلبم آرامش می دهد ودلم را از بیگانگی ها می رهاند .
روزها وشب ها بی شمار و پر عطشی را به امید دیدار تو سر کردم واز میان همه راه ها وکوچه ها بن بست ، به تو رسیدم . امید لحظه هایم بودی وهستی .
باور های خسته خویش را به پنجره چشمانت می سپارم .
اگر بی مقصد مانده بودم ،اگر فاصله ها پر از آوار شده واز عطش ترک خورده ام ، به معجزه عشق تو همه
لحظه های کهنه را به پایان رساندم . نسیمی معطر ، همه احساسم را زلال می کند ومن حس می کنم که به دل صبورت نیازمندم .
کاش تا همیشه در انتظار مقدمت بی تاب باشم.
کاش انبوه تلبنار شده حرف هایم را در نگاهم بخوانی وباورم کنی که منتظرت هستم وهنوز هم که هنوز است ، دوستت دارم وهنوز همان که دعای همیشگی را هر لحظه در دلم آرام آرام می خوانم :
“اللهم کن لولیک الحجة ابن الحسن ……”
برگرفته از مجله امان دلنوشته از معصومه آشوری