مدرسه حضرت معصومه(س) دماوند

سلام بر تو اى امام هشتم، اى فرزند پيامبر و على، اى پاره تن فاطمه اى جگر گوشه حضرت موسى بن جعفر، و اى امامى كه هرلحظه دل هاى ما به شوق ديدار حرم مطهّرت مى تپد، سلام بر تو اى على بن موسى الرضا، و سلام بر پدارن بزرگوارت وفرزندان پاك و معصومت.

فرارسيدن يازدهم ذى القعده سالروز ولادت هشتمين امام معصوم، خورشيد فروزان خراسان، مايه بركت و افتخار كشور ايران،محبوب دلهاى شيعيان، حضرت ابى الحسن على بن موسى الرضا عليه السلام را به همه مسلمانان جهان بالأخصّ شيعيان تبریکمی گوییم .

چند روزیست دلــم میــل ِ زیــارت دارد

باز حس می کنم این قلب، حرارت دارد

واژه در واژه برای تــو غـزل میگویم

بیـت بیـت غـزلـم عرض ِ ارادت دارد

بی جهت نیست کـه قلبـم بـه کبـوتـر هایت

چنـد سالیست کـه احساس ِ حسـادت دارد

نیستــم لایق ِ دیــدار تـــو، امــا آقــا

چشم هایـم بـه تمـاشـای تـــو عـادت دارد

آه ! دلتنگ ِ تـو ام، بـاز مـرا دعـوت کن                                                                                                             

چند روزیست دلــم میــل ِ زیــارت دارد

روز اول شهريورماه ، به پاس بزرگداشت ابوعلی سينا ستاره پرفروغ عرصه طب در ايران ، روز پزشک ناميده شده است.

در دنياي امروز كمتر ملتي است كه به مفاخر گذشته خود توجه نكند زيرا يكي از علايم حيات و زنده بودن ملت ها ملتفت بودن و توجه داشتن به مفاخر گذشته فلسفي، علمي، فرهنگي، ادبي، سياسي، اجتماعي و ملي آن هاست كه اين گذشتگان با وجود گذشت روزگار و سير زمان و وقوع حوادث نا گوار با هزاران خون دل براي اينده گان خود به ميراث گذ اشته‏اند كه بايد آن را گرامي و عزيز داشت و بارور ساخت.

شيخ الرئيس نواسه علي سينا، ‌معروف به ابن سينا . به قولي در ماه صفر سال 370 هجري قمري از پدر بلخي ايي بنام عبدالله ( از سبب وزير ماليه بودن در زمان سلطنت نوح بن منصور به بخارا مركز ماورالنهر و خراسان انزمان انتقال نموده بود) و مادر بخارايي بنام ستاره در قريه خورميثن(قريه اي ميان بلخ و بخارا)طفلي چشم به جهان گشود .كه نامش را حسين گذاشتند .
شركت در جلسات بحث از دوران كودكي ، به واسطه پدر كه از پيروان آنها بود . بوعلي را خيلي زود با مباحث و دانش هاي مختلف زمان خود آشنا ساخت . استعداد وي در فراگيري علوم ، پدر را بر آن داشت تا به توصيه استاد وي ابو عبدالله ابراهيم بن حسين ناتلي ، ‌ابن سينا را به جز تعليم و دانش اندوزي به كار ديگري مشغول نكند . و چنين شد كه وي به دليل حافظه قوي و نبوغ خود در ابتداي جواني در علوم مختلف زمان خود از جمله طب مهارت يافت.

           ولادت باسعادت کریمه اهل بیت حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیهاو برادر گرامیشان و آغاز دهه مبارک و میمون کرامت بر همگان مبارک باد.

دهه کرامت،دهه اول ماه ذی‌العقده است و آغازش با ولادت حضرت معصومه(علیهالسلام) و پایانش با ولادت حضرت ابوالحسن علی بن موسی‌الرضا(علیه السلام) می‌باشد.این دهه یادآور بسیاری از مطالب عالی و مفاهیم بلند و سازنده و ارزشمند است. دهه کرامت یادآور لطیف‌ترین علائق و مهر و وفاهای کم‌نظیر یک خواهر نسبت به مقام شامخ و معنوی برادر است.

مهر و وفایی که خواهر مهربان و دلداده را به هجرت وادار نموده و غربت و بیماری و مرگ در فصل جوانی را برای او آسان کرده است.
مهربانی که جز در مورد امام حسین و حضرت زینب (علیهما‌السلام) سابقه ندارد.
دهه کرامت تداعی کننده عزم و قاطعیت و اراده آهنین زنان بزرگ و بانوان و الامقام و گرانقدر جهان می‌باشد.
تمام مفاهیم سازنده‌ای که ما در فرهنگ اسلامی داریم در این دهه تداعی می‌شوند چرا که حرم حضرت معصومه و امام رضا (علیهماالسلام) کانون دعا و قرآن و نیایش و … است.
دهه کرامت یادآور تحول آفرینی بانوان آسمانی است و این که می‌توانند رهبری دل‌های صدها میلیون مسلمان را در طی اعصار عهده‌دار بشوند.
دهه کرامت یادآور زهرا و زینب (علیهما‌السلام) است.
تمام مفاهیم سازنده‌ای که ما در فرهنگ اسلامی داریم در این دهه تداعی می‌شوند چرا که حرم حضرت معصومه و امام رضا (علیهماالسلام) کانون دعا و قرآن و نیایش و … است.
دهه کرامت یادآور تمام خوبی‌هاست. و یادآور جمال انسانی است.

آداب طلبگی  :

آداب طلبگی ، ذی طلبگی ، شان طلبگی و …. با اندکی تسامح می توان همه را به یک معنا گرفت و به جای یکدیگر استفاده کرد، اینکه صنفی برای خودش آداب مخصوص به خود و مرامنامه ی متناسب با وظایف، مسئولیت ها و کارکردهای آن صنف داشته باشد، واقعیتی پذیرفته شده است که قریب است و غریب نیست.

شاید از تعابیر متفاوتی استفاده شود اما در هر صنف و گروه و شغلی، نهاد های مرجعی هستند که به گونه ای تعیینی این آداب را وضع می کنند و یا اینکه در طول زمان و در یک روند تاریخی این آداب خود به خود و در اثر کثرت، به گونه ای تعیّنی و بدون اینکه شخص مشخصی اقدام به وضع آنها بنماید، خود به خود شکل می گیرند و رسمیت پیدا می کنند.

پزشکان، نظامیان، تاجران، فروشندگان، معلمان و … هریک برای خود مانیفستی دارند و پرستیژ شخصیتی خاصی را حفظ می کنند و به اموری خاص، پای بندند.

لذا اصل مبحث “آداب الطلاب” ( آداب طلبگی ) امری ست کاملا پذیرفته و معقول که در طول سال های حیات پربرکت حوزه های علمیه، همواره در قول و فعل علمای حوزه جاری بوده است و با همین عنوان و موضوع، کتب بسیاری نیز به رشته ی تحریر در آمده و بخش اعظمی از درس های اخلاق حوزویان را همین موضوع به خود نسبت داده است.

” آداب طلبگی ” به خودی خود چیز عجیب و غریبی نیست، شنیدن آنها هم امر سخت و نامانوسی نیست!

بخش اعظمی از آنچه تحت عنوان آداب طلبگی مطرح می شود در حقیقت ” آداب مسلمانی ” است!

تاکید بر مقوله ی خطیر انجام واجبات و ترک محرمات، به جا آوردن اجمالی مستحبات و ترک در حد توان مکروهات، پای بندی به اصول اخلاقی و دوری از رذائلی مانند کبر و کذب و غرور و حسد و … ،

ضرورت توکل به حضرت حق و توسل به معصومین، دوری از دنیا زدگی و نگاه به عالم آخرت، ترس از عذاب و عقاب الهی، توبه و استغفار، قرائت ما تیسر من القرآن و حدیث و ادعیه و …. همه و همه از آداب مسلمانی و از اموری هستند که پیش از آنکه طلاب علوم دینی مخاطب آنها باشند، هر مسلمانی با آن روبروست.

و باید خویشتن را متعهد و ملزم به آنها سازد، ولی با همه ی این اوصاف، طلاب علوم دینی به حق به گونه ای غلیظ تر و پر عتاب تر توسط اساتید اخلاق حوزه ها مورد خطاب قرار می گیرند.

و مؤاخذه می شوند و تشر می خورند، به گونه ای که گاه برای طلبه ی علوم دینی، گریزی از اشک ریختن در این جلسات نیست، عالم بی عمل بودن، نان خور دین شدن، سرباز یا سر بار امام زمان بودن، خسر الدنیا و الاخره شدن، بیان تجربیات تاریخی از زیانکاران و خاسران صنف روحانیت، نرسیدن به مقامات علمی و معنوی و بسیاری از امور دیگر مؤلفه هایی هستند که آداب معمولی مسلمانی را برای یک طلبه ی علوم دینی تبدیل به آداب خاص طلبگی می نماید و مواجهه اش با آنها را از دیگر مردمان ممتاز می نماید.

اما حقیقت این است که این تمام ماجرای ” آداب الطلاب ” نیست، ادب طلبگی تنها منحصر در امور عبادی و اخلاقی فوق نمی شود و اساتید حوزه نیز به همین قدر هرگز کفایت نمی کنند، بخش عظیمی از مبحث آداب طلبگی را مباحث اجتماعی و شیوه ی زیستن در جامعه و سبک زندگی طلبگی تشکیل می دهد.

نحوه ی برخورد با مردم، سبک پوشش، سبک آمد و شد، باید ها و نباید های معاشرت، شیوه ی حضور اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و در یک کلام تمام آنچه که یک طلبه در طول عمرش معمولا با آن ها مواجه است در “آداب الطلاب ” مورد بحث قرار می گیرد و با آنها تعیین تکلیف می شود .

هرقدر که شما در بخش اول آداب طلبگی با نسخه ای تقریبا یک دست و یک شکل مواجه اید، بی آنکه فرقی بین استادی که انتخاب کرده اید و حوزه ای که درس می خوانید و زمانه ای که در آن زیست می کنید و … باشد .

اما وقتی پا به بخش دوم می گذارید و قصد استخراج آداب اجتماعی و زیستن بیرونی طلبگی را می نمایید، با چنان تشتت آراء و اختلاف عقاید و نظرات گوناگونی که در نهایت بعد از هم قرار دارند و با هیچ تأویل و تفسیری قابل جمع نیستند، مواجه می شوید .

که اگر دچار سرسام نشوید حتما داغ مهر حیرت به پیشانی تان می نشیند، حقیقت این است که این حیرت ملازم با دوران طلبگی طلابی است که به اصطلاح خودمانی مان سر و گوششان می جنبد، چشمشان می بیند و تناقض ها و اختلاف آراء و نظرات را درک می کنند ( آراء و نظراتی که هریک منتسب به عالمی ست بزرگ و شخصیتی موجه و ارزشمند و صاحب حسن نام و یاد و دارای مرید و شاگرد و مقلد و … )

از همین رو برای انتخاب سبک زندگی خود با چالشی عمیق مواجه می شوند که سال ها گریبانگیر بسیاری از طلاب است و موجب مباحثات و مجادلات داخلی فراوانی در میان طلاب و روحانیون حوزه ها می شود، مباحثاتی که هر گروه برای خود دلائل و مؤیدات خاص خود را دارد.